Als psycholoog-in-spé, bijna afgestudeerd, vraagt Rob, tevens lezer van mijn blog, zich af hoe ik tegenover de beeldvorming van autistische mannen sta, en dan meer specifiek hoe ze wel eens afgebeeld worden als emotioneel beperkte wezens. ‘Zie jij jezelf ook als emotioneel beperkt? Zou je daar iets over kunnen schrijven op je blog? Ik lees regelmatig teksten van vrouwen, autistische – en andere vrouwen, over emoties, en soms ook bij jou. Daarom vermoed ik dat jij daar wel iets over weet te schrijven.’.

Het klopt, Rob, dat ik ook ervaar dat autistische mannen als emotioneel beperkt(er) worden afgeschilderd, dat ze het veralgemeend wordt dat ze de mist in gaan als het komt op ervaren, begrijpen en uiten van emoties, en, meer zelfs, dat ze weinig interesses zouden hebben in emoties. In onderzoeken komt ook vaak naar voor dat autistische mannen, meer dan autistische vrouwen, weinig tot geen emotioneel intelligentie zouden vertonen, en veeleer sterk zouden zijn in systemen, patroonherkenning en het schilderen van treinstelsels of helikopterpanorama’s.